Κώστας
Παρδάλης
Μήδεια είσαι και τρως τα παιδιά σου
και τα διώχνεις
στα ξένα για να βρούνε Πατρίδα
των ονείρων τους
γίνεσαι η χαμένη πυξίδα
μα αυτά ψάχνουν
γύρω για να βρουν τ’ άρωμα σου.
Κάθε ελπίδα τους
κλέβεις, φέρνεις πίκρα στα χείλη
σαν τους κόβεις
το μέλλον με ατσαλένιο μαχαίρι
μα αυτά σου
ανάβουν της αγάπης καντήλι
και σου απλώνουν
Ελλάδα της καρδιάς τους το χέρι.
Έχει χώρο για όλα
στην ζεστή αγκαλιά σου
ένα χάδι σου
φτάνει κι ένα όμορφο βλέμμα
είσαι η μάννα
τους μόνη και βαρύ τ’ όνομα σου
και θα δώσουν για σένα του κορμιού τους το αίμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου