Πουθενά και παντού

Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Βρίσκεσαι πάντα πουθενά μα και παντού συνάμα,

σαν τα φώτα που λικνίζονται και αλλάζουν χρώμα

παίρνοντας σχήμα στους δρόμους μια πόλης, θυμίζοντας...

μελαγχολία στα πρόσωπά των ανθρώπων.

Βαδίζεις μόνη στους πιο μεγάλους δρόμους,

στους πιο απόμακρους ουρανούς και άστρα,

στις πιο απόμερες γωνιές του κόσμου σαν σε πέπλο καρφιτσωμένο.

Μοιάζεις με διάσπαρτα λουλούδια ταπεινά,

που για να σε αντικρίσουν, πρέπει τα μάτια να κλείσουν

ακούγοντάς σε μέσα στον ήχο της σιωπής.

Όλοι μένουνε πάντα μ’ αυτήν α να τους θυμίζει την φτήνια

που καταντήσανε να ντύνουνε ακριβά, με μπόλικη γκρίνια.

Άλλοτε περπατείται παρέα με την ψυχή

κι άλλοτε, γίνεται θάλασσα βαθιά να κολυμπάνε οι ψυχές,

μα πριν το τέλος, πριν η γη γεννήσει το πρώτο της λουλούδι.

Κοιμήσου μοναξιά μου στην αγκαλιά μέσα της γης

και στου κόσμου το μπαλκόνι μου

ποτέ μην ξαναβγείς.