Λέξεις αδάμαστες

Νίκος Σαλπαδήμος

Σαν πληγή που πονάς και μετά ξεχνιέται

τα ιάματα όμως μη λησμονάς…

Λέξεις αδάμαστες, ο νους μου συλλογιέται

σα νότες που έπαιξε  κάποιος παλιός τζουράς.

Και η Αργώ μονάχη διαπερνά τον Ισθμό

πέλαγος ολάκερο ξεχύνετε μπροστά της

Μήπως, σαν τον Ιάσωνα κι εγώ κωπηλατώ ;

τι κι αν είμαι ένας πρώην ζευγολάτης.

Του αργαλειού εργόχειρο, μάνας χατίρι

το κάμα βγαίνει του πατρός μέσα από λιοτρίβι

λέξεις αδάμαστες βγαλμένες από έναν συνειρμό

δικαιοσύνη για ¨χρυσόμμαλο δέρας¨  με προσμένει

ξεκίνησα απ’ την Ιωλκό. 

Λέξεις αδάμαστες σε μιαν αλληλουχία

σύμβολα κι επιχρίσματα προς την Αχερουσία

το τελευταίο ψήγμα προσμονής

αυτό…κι ακόμα ένα, αντέχω !

Τι κι αν από θρόισμα ελαφρύ με δεις να πέφτω…

πάλι προσμένω τώρα από βαθιά να βγω

μέσα απ’ τα σπάργανα της Μάνας Γης.

Σκέψεις ανείπωτες, της Γης ταξίδια

μετέωρα βήματα προς του ουρανού

και του παράδεισου τα πέτρινα, τα  τοξωτά γεφύρια.

Σ’ αυτά μ’ αγάπη και δίκαιο, θέλω να κατοικήσω

πλοία Φαιάκων…βοηθοί

Θεέ μου, άσε στο πλάι σου να ‘ρθω  και να ακουμπήσω

τι σαν κάποτε  μακριά σου με άφησες να αμαρτήσω,

με δάμασε η μετάνοια

και της ανάστασης η προσμονή…

Μακρύς να είν` ο δρόμος μου

σα στην Ιθάκη να πηγαίνω

με κάμα, σα να’ ναι του πατέρα μου.