Εύη Νικολού
Είναι επώδυνη και θεϊκή ετούτη η
ώρα!
~
“Μέσα στο βλέμμα της χάθηκε η γης, τ’ αστέρια άλλαξαν”,
άλλο το χρώμα του ουρανού σαν δεις την κατηφόρα!
Κι εγώ δεν ξέρω τι ήθελα στα αλήθεια
μπροστά μου χτίστηκαν βουνά, κατάρρευσε η συνήθεια!
Κι αυτή με κοίταζε επίμονα, με πίεζε ν’ αντέξω
τα μονοπάτια του μυαλού μου τώρα μ’ έβγαζαν απ’ έξω!
Και κάνει κρύο εδώ, πρωτόγνωρος αιθέρας
παντού το φως της ερημιάς και κρότος ξένης σφαίρας!
Μα μιαν ελπίδα στη γωνιά το μάτι της μου κλείνει
δρόμο μου δείχνει ξαστεριά, τον φόβο μου απαλύνει!
Είναι σοφία και φωτιά, της άγνοιας η γνώση
τούτη την ύστατη στιγμή το λάθος μου θα σώσει!
Κι έγινε ο δρόμος πιο μακρύς, σεντούκια κλειδωμένα
μέρες γινήκαν προσμονής, στο μόχθο της δοσμένα!
Κι ένα ταξίδι που αρχή, και τέλος δεν χωρίζουν
μέρες και νύχτες θα αγρυπνάς κι αυτές θα ξαναρχίζουν!
Μα ξέρεις πλέον… δεν πετάς, σε ουρανούς βαμμένους
γνώση στην άγνοια ζητάς, σαν θησαυρούς κρυμμένους!
Είναι επώδυνη και θεϊκή ετούτη η ώρα!
~
“Μέσα στο βλέμμα μου θαρρώ, ευθύς τα πάντα άλλαξαν”,
Γνώση: καθάριος ουρανός κι απέραντη ανηφόρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου