Λέξεις αδάμαστες

Εύη Νικολού

Λέξεις Αδάμαστες σφηνώθηκαν στα χείλη μου

και πεταρίζουν πάνω σε χλωμό φλιτζάνι ,

Λέξεις ανείπωτες ξερίζωσαν τη μνήμη μου

κι όλο χορεύουν στου ονείρου μου την πλάνη!

Πώς να περάσω απ’ τη λήθη στην αλήθεια;

πώς να κρυφτώ απ’ της γιαγιάς τα παραμύθια;,

Πώς να κοιτώ μες σε καθρέφτη ραγισμένο;

  αφού το τώρα και το πριν με βλέπουν ξένο!

Πώς να σου πω όσα δεν ήθελες να ξέρεις;

ποτέ δεν πάλεψες τι θες να καταφέρεις;

Πώς να σου κρύψω τα όσα θέλω τα γιατί;

λέξεις αδάμαστες καρφώθηκαν στη γη!

Τώρα ο καιρός περνάει ,χάνεται ,σκορπάει

άδειασε η πλάση ,κόσμος τρέχει και σιωπάει,

Ήλιος θαμπός και μια βροχή σαν ξεφτισμένη

μέσα κι εσύ ˙ σαν ζωγραφιά ξεθωριασμένη!

Πού θες να πας δίχως φτερά, κομμένα πόδια;

ως και το δάκρυ σου στυφό σαν από ρόδια,

Γιατί μιλάς δίχως φωνή σε λάθος σώμα;

λέξεις αδάμαστες, κρυφτήκαν μες  το χώμα!