Λέξεις αδάμαστες

Nτία Κόμβου

Υπνοβάτης σε ονείρατα, οδηγούμαι σε ατραπούς

που το μυαλό νικημένο, σαστίζει αντικρύζοντας

την άβυσσο της σπείρας που ρουφά τις σκιές.

Ανεμόσκαλα στη δίνη της πραγματικότητας

και στη λογική των πέντε στενών αισθήσεων

δε χωρώ στο χρόνο που καταπίνει το τίποτα.

Κρέμομαι τώρα από το σκαλοπάτι της Μεγάλης Πύλης

μα δεν πατώ στο κενό, αιωρούμαι ανάλαφρα

στην προσπάθεια να χωρέσω στο πλάτος της ύλης.

Ανάκατα σύμβολα στη γαστέρα της μνήμης

συγχωνεύουν αλάθητα το μέλανα ζωμό της ύπαρξης

για να θρέψουν της ψυχής τα οικόσημα.

Ρούχα φορεμένα ανάποδα ταιριάζουν καλύτερα

στο σώμα που δεν μπόρεσε να μετρήσει τα δάχτυλα

που του κλείνουν τα μάτια, τα χείλη, τα αυτιά.

Ο ρυθμός της ανάσας κομπιάζει αμήχανα

μα δε λαχανιάζει το που στις φλέβες τρέχει αίμα

δεν το μαυρίζει η λαχτάρα του άσκοπου.

Αύρα της πρώτης χαράς χαλαρώνει τους μύες

της καρδιάς και της γλώσσας από τον πυρετό

της ατέρμονης ανάγκης για στάλα αλήθειας.

Λέξεις αδάμαστες αναβλύζουν από τα σωθικά μου

γεννιούνται αφόρητα αληθινές, χωρίς οίκτο, ατόφιες

και ακούσια προφέρω, Πυθίας χρησμός, το όνομά Σου.