Έσσεται ήμαρ

Bασίλης Ακριβούσης

Μια άγρια οπτασία κάποιο βράδυ

κατέφθασε σ’ ενύπνιο να μου πει,

πως δύσκολοι καιροί, πηχτό σκοτάδι

κι αγωνία θα μας καταπιεί·

μα τελικά γλυκά και μ’ ένα χάδι

θε να ‘ρθει νίκη αξιολογική.

Μέσα στον κύκλο της υποκρισίας

σταδιακά μαθαίνουν οι λαοί,

να χάνουν κάθε ίχνος φαντασίας,

που τα εσώψυχα τους πυρπολεί·

κι ακολουθούν το δρόμο της δουλείας

πιστεύοντας πως κέρδισαν τη γη.

Με το Ταλμούδ, τη Βίβλο, το Κοράνι,

συνδυασμένα μ’ αποκρυφισμό,

παραπληροφορούν οι λαοπλάνοι

με τρόπο φαύλο όσο κ’ ιταμό·

κ’ εξαγιάζονται με το στεφάνι,

που πρέπει μόνο στ’ Ύψιστο Αγαθό.

Σαρώνοντας το δίκτυο κάθε μέρα

την πίστη διώχνουνε την αληθή,

βάζουν το γιο να μαλώνει τον πατέρα,

την κόρη η μάνα να μην συγχωρεί·

κι υποταγή στον αφέντη πέρα ως πέρα,

που ξέρει «άνοικτος» να τιμωρεί.

Εισάγουνε τη νέα, δίκαια τάξη,

όπου ευτυχία θα κυριαρχεί,

χωρίς συγκρούσεις θα ‘μαστε εντάξει -

η υδρόγειος έχει υπερκορεστεί·

όποιος πιστεύει στο έθνος θα βουλιάξει

κι η βούληση σαν σκλάβα θα βολεί.

Μασόνοι και τα υποχείρια τους,

οι τεχνοκράτες κι οι διεθνιστές

ξεπέρασαν ξανά τα όρια τους,

σαν αλεπούδες δέρνουν κολοβές,

το ουροβόρο φίδι έμβλημα τους -

κι εμείς οι λίγοι, οι στασιαστές·

κρατήσαμε αντίσταση μεγάλη

στις ώρες του ακραίου χαλασμού

κι η πληρωμή από τη βιοπάλη

θα ‘ναι ανώτερη του σιναφιού,

που σ’ αλυσίδες θέλησε να βάλει

το πνεύμα χάριν του τεκτονισμού.

Γυρεύουν οριστικά να μας ξεκάνουν,

κυρίαρχοι να μείνουν βασιλείς,

κι όλες οι μάζες προσευχή να κάνουν

στο τερατούργημα της αστραπής·

θα προσκυνάνε πριν να αποκάμουν

και θα θαφτούν στα έλη της ντροπής.

Όποιος τον εαυτό θεό νομίζει,

θα συλλαμβάνει μ’ άνθη του κακού,

θα συντριβεί κι «οϊμέ» θα συλλαβίζει,

«πόσο ανόητος είμαι του καιρού»,

κι αιώνες - χωρίς τέλος - θα σαπίζει

στο πυρ τ’ εξώτερο κι αλλαχού.

Σαν θα ‘ρθει η άγια αυγή, σαν ξημερώσει,

όταν Σωκράτης, Βούδας  και Χριστός

θα κυβερνούν - ο χάρος θα θολώσει·

μ’ ευδαιμονία όλοι οι εκλεκτοί

θ’ απολαμβάνουν τη χαρά την τόση,

με τις αξίες τους μοναδικοί.

Στρατιές αγγέλων σαλπίζουν, τραγουδάνε

το μεγαλείο του Δημιουργού,

και μεις κοντά τους ταπεινά κεντάμε,

ήλιους κι αστέρια στου συμπαντικού

το άπειρο και γλυκοκελαηδάμε,

                     την ένωση, τη  γνώση του εαυτού.