Παναγιώτης
Άγγελος
Θεριό μου, πληγωμένο ευχητάρι
που ταξιδεύεις την γυμνή ψυχή μου;
Σ’ ακρόφοβο, λευκό το συναξάρι
σμιλεύει την αχέρουσα πνοή μου.
Στέκει σκονισμένη η Ιθάκη σαν
μαγεύτρα
πάνω στου Καβάφη τ’ ονειρέματα
μνέει σαν ακριβοπληρωμένη ψεύτρα
μιας ζωής που ‘χουμε χτίσει τ’
αναθέματα.
Μοιάζει γριά κατάρα απόψε η φωνή
σου
λύπηση περίσσια από βαγγέλιο
σκονιστό
σαν το παράπονο εκείνο του Ελύτη
περίτεχνα που κρύβει των αγγέλων
στεναγμό.
Μάτια μου, πώς να κρυφτείς από την
Περσεφόνη
φοβισμένη που βαφτίστηκε σε
Παναγιά
ράβει πόνους στο κορμί της στ’
Άδου το μπαλκόνι
σαν μελάνι απ ‘του Βάρναλη τα
μυστικά.
Στ’ απόσκια μου κρυμμένο στέκεις
βαλσαμωμένη μια πνοή με φόβο μη
γεράσει
μετράς στο πιάνο σκονισμένα λόγια
λησμονημένα ο Ρίτσος που τα είχε
γράψει.
Θεριό μου τρισκατάρατο και
τρισευλογημένο…
Γιά τα μάτια σου δείχνουν την
σιωπή;
Γιά μου τάζεις τούτη ’δω την γη;
Γιά μιλάς με στόμα δακρυσμένο;
Αφού χωρίς το παντού και πουθενά
των ποιητών
παράδεισο κανέναν, δεν θα ‘χω να
προσμένω…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου