Λέξεις αδάμαστες

Φανή Γκουτζέρη

Δύο λέξεις που καλπάζουν στο σκοτάδι του χειμώνα

μες τα όνειρα εκείνων των παιδιών που αντί για χέρια

έχουν σμίλες και πινέλα και χαράζουν την ελπίδα

σαν ξεχύνονται στους δρόμους, υποκλίνονται τ' αστέρια.

Κι η αυγή ροδογελάστρα σαν ξορκίσει το σκοτάδι

μοιάζουν γκρεμισμένοι οι τοίχοι και ορθώνεται η μέρα

απ' το φέγγος που γεννιέται μες το πυρωμένο βλέμμα

του διαβάτη που υψώνει την ψυχή του στον αιθέρα.

Δύο λέξεις διατάζουν την καρδιά και μυροβλύζει

ρέει το αίμα από τα μάτια, σαν σπορά από τα μύχια

τότε οργώνεται η πέτρα, και στο λίχνισμα στ' αλώνι

ξεχωρίζεται η φύρα και μεσουρανεί η αλήθεια.

Οριοθετούν το σύμπαν, στροβιλίζουνε τον κόσμο

δύο λέξεις που δε βρίσκουν θέση μέσα στα βιβλία

φυλακές δεν τις κρατάνε και τη λογική ξεσκίζουν

είν' ο Έρωτας κι αντάμα, προχωρά η Ελευθερία.