Η γνώση της άγνοιας

Φανή Γκουτζέρη

Περνώντας τους κύκλους που γράφει ο ήλιος

καθώς ζωγραφίζει τη μέρα στον κόσμο,

μαρμάρωσ' ο χρόνος τα κλειστά βλέφαρά μου

κι η οδύνη γεννήθηκε μπροστά μου με τρόμο.

Και είδα ανθρώπους να μένουν μονάχοι,

λησμονημένοι απ' το φως και το θάρρος,

χωρίς φαρέτρα να έχουν και τόξο και βέλη

κι η ευθύνη του αύριο να γίνεται βάρος.

Και είδα παιδιά να θρηνούν τα φτερά τους,

τσακισμένοι  ουρανοί στις ακτές του ονείρου,

που μια κίβδηλη ελπίδα, θετή τους μητέρα

εγκατέλειψε δείχνοντας το πέρας τ' απείρου.

Μα ο πιο ανελέητος πόνος που είδα,

που σπαράζει τα τρίσβαθα σαν κοιτά στον καθρέφτη

είν' τ' ανθρώπου που ξέρει πως στ' αλήθεια δεν ξέρει

πώς να φτάσει σ' Εκείνο π' ολόψυχα θέλει.