Ποιητικό αίτιο

Φανή Γκουτζέρη

Σαν χάδι από σύννεφο γλίστρησα στην αυλή σου

κ' είδα με δάκρυα να ρωτάς τη γη γιατί ανθίζει

που απ' τα πολλά της χρώματα πάλλεται το κορμί σου

και κείνη σ' αποκρίθηκε για να σε συνετίζει.

Καιρό μετά αντίκρισα το καθαρό σου βλέμμα

μες τον καθρέφτη του γιαλού να λες πώς δε στερεύει

και γράψανε τα κύματα στου φεγγαριού το γέρμα

η αρμύρα δεν τελεύεται για να σε ορμηνεύει.

Ύστερα μέσα στις βραγιές, φώναζες στον αέρα

πουθ' έρχονται τ' αρώματα, ανάσες μυρωμένες

γιατί πλανεύουν σου το νου και ξεγελάς τη μέρα

κι είπε για να 'ναι οι καρδιές αγνές κι ευλογημένες.

Τότε πήρες τ' ονείρατα, τις πεθυμιές, τα πάθη

έριξες  σπίρτα τις ευχές, λαμπάδιασε η αυλή σου

κι όλο ρωτούσες τη φωτιά γιατί καίνε τα λάθη

και θέριεψε κι απάντησε για να σε εξαγνίσουν.

Κι όταν υψώθει πάνσεμνη ολόφωτη σελήνη

με ρώτησες πώς έφτασα  στου λαγκαδιού την κόψη

γιατί ταξίδεψα το χτες και τ' αύριο αποκλίνει

ψιθύρισα για να μπορεί το τώρα να τελειώσει.