Ποιητικό αίτιο

Βαγγέλης Γουργουλιάνης

Πήρα μια φούχτα μαυρογάλαζο

κι αστέρια ουρανοκρέμαστα δροσάτα

κι απ’ των ματιών τους φωτεινά τα δάκρυα,

έφταιξα όνειρα να κάνω σε μιαν άκρια.

Εν’ αγεράκι απόσπερο

μες του κορμιού του νιόλουστου φώλιασα το φέγγος

τη μοναξιά χίλιων ψυχών στ’ αόρατο να νιώσω,

δυο στάλες πήρα να μου δώσω

απ’ του ψηλά τ’ απόβροχο και τις ακούμπησα

στα των χιλιών μου τ’ ακρογιάλια

την τ’ ουρανού αρμύρα να γευτώ.

Γρίκηξα, φτερουγοκοπήσματα

απ’ των λευκών αγιοπερίστερων τη στράτα

και μαζί τους,

πείσμωσα να νιώσω της λευτεριάς καντάτα.

Κρυφογονάτισα στη γη μου χάμω

και με τα δυο μου χέρια βαθιάγγιξα το χώμα της

στην καρδιά της χτύπους για ν’ ακούσω

και να γευτώ το αειπάρθενο το σώμα της,

μοσχοβολιά και χρώματα απ’ των αμυγδαλιών τα άνθη

αχτίδες φώς του ήλιου του πολύλαμπρου

και λαχταρώ των αηδονιών τραγούδι μου ροδάνθη

κι αγάπη να μη νιώσω δίχως τους.

Λαβωματιές απ’ των ματιών και των χειλιών

τα μακροπόθητα να στάζουν λαχταρώ σα να ποτίζουν

ένα λευκό ασφοδίλι, τη μοναξιά να νιώσω.

Μα σαν τα θέλω της ψυχής άλλα μεγάλα δεν θα νιώσω,

κι αν απάγκιο να στεριώσουν δεν εβρούνε

συνέχεια θα γεννιούνται και πάντα θα πεθαίνουν

και δίχως μου ανασαιμιές, θα ανασαίνουν.

Κι όλα αυτά γιατί...

Γιατί όλα ίσως να’ ναι, ένα αίτιο της ψυχής ποιητικό.