Βαγγέλης
Γουργουλιάνης
Ο νους ο
αφώτιστος, σκλάβος της άγνοιας γίνεται
η φτερωτή του
σκέψη ανύπαρκτη
επίπεδη κι
ανίκανη να βρει,
να μάθει, να
νοήσει, να προκόψει.
Δέντρο δίχως
κλαδιά μου μοιάζει
νυχτιά δίχως
φεγγάρι κι άστρα
λουλούδι δίχως
πέταλα, πουλί δίχως φτερά.
Τοίχους υπομονής
δίχως θεμάλια γκρεμίζει η άγνοιά τους.
Αυτοί που την
άγνοια συναισθάνονται
και κάνουν τα
βήματα πρώτα προς τη γνώση
σακί μ’ ανέμους
σα να γιομίζουν
κι αυτοί που
κούτρα φτωχή κατέχουν
τους το φουσκώνει
η έπαρση.
Τυφλοί κι αλόγιστοι
μου μοιάζουν,
του επέκεινα το
δρόμο δεν κοιτούν και δεν λογιάζουν,
μονάχα ψηλαφιστά
αγγίζουν τα όνειρά τους
και σκοτεινούς
τους δρόμους τους βαδίζουν.
Τ’ αληθινού την
ομορφιά αδυνατούν ν’ αγγίξουν,
την αïδια κι
αλώβητη των ιδεών ουσία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου