Τα όνειρα δεν έχουν στέκια

           Βαγγέλης γουργουλιάνης

Σε μια γωνιά της πεθυμιάς στριμώχνομαι κι απόψε
να ζευγαρώσω δυό φιλιά με μιας εικόνας όψη ....
της λογικής η προσταγή, ομφάλιο λώρο κόψε
φράξε της σκέψης τη διαδρομή, σε ότι έχει υπόψη.

Μέσα στο χρώμα των ματιών σου και πάλι ταξιδεύω
χωρίς πυξίδα , χωρίς τέρμα μα ούτε και με χάρτη ....
τ’ ουρανού σου ξάστερες γωνιές, να πιαστώ πια δε γυρεύω,
φτερά ανοιγμένα, κι ορθό της ψυχής να στέκει το κατάρτι.

Το αίμα ζεσταίνει στις φλέβες μου, όσο σε πλησιάζω
της αντοχής το νήμα γίνεται όλο και πιο σφιχτό....
αφημένο το σεντούκι των αναμνήσεων, στου έρωτα τα όντα
ασπρόμαυρες εικόνες παλιών αισθημάτων, θαρρώ πως μοιάζουν.

Νοτίστηκαν απ’ της βροχής το δάκρυ, όλα τα σ’  αγαπώ
γεμίζοντας τη θάλασσα του ορίζοντος, αλμύρα ....
του ονείρου η αύρα διαβαίνει άφοβα την ατραπό
περιφερόμενη σκιά η μαυροφορεμένη μοίρα.

Οι όμορφες στιγμές μας στο χρονοντούλαπο κλεισμένες
με πολυκαιρινή οσμή ναφθαλίνης και κλεισούρας....
με τόση αγάπη και στοργή μαζί τους όλες διπλωμένες
όλες μέσα στο πλαίσιο του χθες, μιας πάχνης σκούρας.

Στην ασημένια μπαινοβγαίνουν των ονείρων χαραμάδα
γίνονται ήλιος λαμπερός, πρίγκιπας μοιάζει με κορώνα
μας ενώνει σιωπηλά η αύρα μόνο του ονείρου
γίνεται αναπνοής δροσιά, στο δάκρυ μου σταγόνα.

Γητευτής του έρωτα, βάλσαμο της πυρωμένης σάρκας
μεθυσμένο από εθισμούς, της αγάπης παραλήρημα
γαλάζιο της θάλασσάς μου, κυβερνήτης πια της βάρκας
αντάρτης γίνεται του πάθους , της νυχτός μελωδικό επιχείρημα.

Πόσο μου λείπει κι αυτό το βράδυ το αερικό άγγιγμά σου
να ταξιδέψω άσε με μαζί σου σε όνειρα δίχως στέκια
τη ζεστασιά να νιώσω άσε με, κι ένα γλυκό  σου χάδι
εσύ ο θηρευτής της ηδονής, κι εγώ θύμα της αγκαλιάς σου.