Κατερίνα Γερογιάννη
Έχω
γεννήσει τα παιδιά μου τρεις φορές και τα έστειλα στον δρόμο τους.
Εγώ, ιέρεια χαμένων
διαβατών… στεγάζοντας την τελευταία προσευχή
κάτω από μια ομπρέλα
χάλκινη, τον ήλιο των αιώνων να μαζεύει,
μονοπάτια να φωτίζει τα
κρυφά και του μυαλού κλειστά δωμάτια.
Εγώ, ερωμένη προφητών
του κόσμου… με ένα αχόρταγο ξυράφι
στα δάχτυλα μου να
φωλιάζει, μέρες εφτά κι άλλες τριάντα…
Ξυρίζω λάθη που
φυτρώσανε στο δέρμα μου
-κάθε λάθος κι ένας
έρωτας άπελπις, μία ζωή χαμένη-
Εγώ , γυναίκα του
καιρού, του μόνου μου εαυτού προστάτις…
Γύρεψα βάλσαμο και νάμα
σ’ αυτά που οι άλλοι ξόρκισαν
έχτισα της ζωής μου τα
όνειρα σε βράχο μες στη θάλασσα
να ναυαγούν επάνω τους
του χρόνου οι κολασμένοι.
Να ναυαγώ επάνω τους κι
εγώ και πάλι απ’ την αρχή να ξεκινώ
σε μια στεριά
ηλιόλουστη, μετά την καταιγίδα
να γίνομαι ιέρεια, μάνα,
γυναίκα, κι ερωμένη… κι ύστερα πάλι χώμα
γιατί ποτέ δεν πόθησα
άλλο απ’ τη ζωή που ονειρεύομαι ακόμα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου