Κυριάκος Κυτούδης
Ρώτησα
στο διάβα μου τα πληγωμένα μάτια
τους αφτέρωτους αητούς και τα στεγνά
πηγάδια
ρώτησα κείνες τις καρδιές που
τριγυρνούν κομμάτια
σε νύχτες αξημέρωτες και πονεμένα
βράδια.
Μην είδαν φτερωμένες λέξεις τάχα σε
χαρταετό
κείνες που ‘χουν αγιόχρωμα και που
πετούν ψηλά
μην είδανε την ποίηση σιμά, φιλιά
απ’ το Θεό
με μια φωνή απάντησαν, δεν ήταν
πουθενά.
Κι όμως, τη βρήκα ανάμεσα στις
κορφάδες του Αυγερινού
στην πλαστελίνη που τα φεγγάρια
παίζουν μαζί με τα παιδιά
είδα τη γεύση της σ’ εκείνα τ’
αλόγιστα φιλιά του πρωινού
κι έκοψα ανθούς απ’ τ’ άστρα και
του γαλάζιου την ποδιά.
Κι όμως, τη βρήκα ανάμεσα στο
μουρμουρητό του φλοίσβου
είδα κομμάτια της και χρώμα στη
ζωγραφιά της αλισάχνης
να την γλυκοκρατάει σφιχτά στην
αγκαλιά της η αλμύρα
είδα καρπούς να ξεπηδούνε απ’ τη
γης της δικής της λάχνης.
Κι όμως, την είδα στη σκιά που δέντρα δεν φυτρώνουν
να ξεκουράζονται τ’ αηδόνια απ’ τα
μακρινά ταξίμια
ήλιος για τις καρδιές να γίνεται
για κείνες που παγώνουν
την είδα, νάμα κι απόσταμα γλυκό
που οι ψυχές αγρίμια.
Κι όμως, την είδα ανάμεσα στις
πεθυμιές των άστρων
στην πρώτη ώρα της αυγής και
γεννησιάς το γάλα
άσβηστη φλόγα σημαιοστόλιστη στις
κορυφές των κάστρων
την είδα στις ανασαιμιές, σε
όνειρα μικρά, και σ’ όνειρα μεγάλα.
Κι είπα τάχα, μην είναι ένα
παιχνίδι απ’ το νου;
Κι έκλεισα τα μάτια, και να… Πάλι!
Πάλι είδα, την ποίηση παντού.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου