Λέξεις αδάμαστες

Κυριάκος Κυτούδης

Πώς να δαμάσω θε μου αυτή τη γλώσσα

να βρω απόκρυφες τις λέξεις για μια πρωτολαλιά

θωρώ σταγόνα της βροχής, κι έχω να πω τόσα

το πιο φτωχό, πως μοιάζει με δυοσμοσταλιά.

Το πρώτο φως, δεν φτάνει κι αν το πω αρχιπάρθενο

την πρώτη αυλή του παραδείσου κι αν την πω αγιοστόλιστη

το των αγγέλων μυστικό που είναι πια απάρθενο

που όμως μένουμε φτωχοί χωρίς το δαφνοστόλιστοι.

Θα πω πορφυρογέννητος ο πρώτος σου ο ήχος

κι η πρώτη μουσική σαν ηλιοτράγουδο μου μοιάζει

πώς να δαμάσω άραγε που αετόμωρφος ο τοίχος

ποια λέξη μου φτωχή να βρω, που όμως να σου ταιριάζει.

Θαρρώ η αυλή του φεγγαριού μοιάζει ροδαμισμένη

μαρμαρυγώντας περπατούν σιμά της οι αγγέλοι

αυγάζοντας οι μέλισσες την έχουν ανθισμένη

μα πάλι, αδάμαστες μου μοιάζουνε που φτωχικά στο μέλι.

Την πρώτη καλημέρα κι αν την πω αηδονούσα

το φιλί το πρώτο γιασεμομύριστό μου τάχα

πάντα με δέος σαν θυμάμαι τ’ αδάμαστα θωρούσα

να ‘χα δυο λέξεις πιο απλές, και δαμασμένες να ‘χα.