Κυριάκος Κυτούδης
Μακάρι
να ‘ξερα θέ μου
πως μαζεύουν οι μέλισσες του Πόρφυρα
τη γύρη
απ’ του βυθού τις στράτες
και πριν η αλμύρα κοιμηθεί και
γύρει
τα ονείρατα και σωθικά της,
χαϊδεύουνε οι τράτες.
Μακάρι να ‘ξερα
πως γλυκοφιλούνε του Μαγιού οι
Ευμενίδες
κι απόσταμα στα χείλη
φτιάχνω στεφάνι από ελιές αν είδες,
μα…
πως γίνεται μέρες Μαγιού με άνθη
να ‘ναι φίλοι;
Του φεγγαριού τι έχουνε τα σπλάχνα
του κρυμμένο
αβάσκαντο πιο τάχα μυστικό
ποιος στις αυλές του έσπειρε μύρο
κι ανθό τριμμένο
το βλέπω, μα να το ξέρω δεν μπορώ.
Πως γίνεται ακόμη τ’ άνθη να
μοσχοβολούν
από εκείνους που έφυγαν νωρίς
και ποιο κλειδί παραδεισένιο έχουν
να σε βρουν
μπροστά στο θάμα η άγνοια και μόνο
να θωρείς.
Μακάρι να ‘ξερα θέ μου
πως στήνεις ξόβεργες στις αμαρτίες
με τ’ αγιόκλημα
πώς ζωγράφισες γαλάζιο ουρανό
και πως οι αγγέλοι, φτιάχνουν απ’
τη γύρη ανθόκλημα
πολύ μικρός, για έναν μεγάλο
ουρανό.
Τελικά, ένα ξέρω…
Ότι τίποτα δεν ξέρω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου