Ποιητικό αίτιο

Κυριάκος Κυτούδης

Είδα τις καρδιές των λουλουδιών

ν’ ανοίγουν την αγάπη τους στον ήλιο

κι οι μέλισσες με τη χαρά μικρών παιδιών

να φτιάχνουν μέλι απ’ τις παρυφές των φύλλων.

Είδα τα γλυκά φτερά των αετών

να προσπαθούν τα σύννεφα ν’ αγγίξουν

κι είδα ψηλά την άνοιξη φωλιές χελιδονιών

της γεννησιάς τα χρώματα στον άνθρωπο να δείξουν.

Είδα γλυκά σπαρμένες πεθυμιές

στα ριζωτά τους θυμιατό μ’ ένα καντήλι

παίρναν αγιόηχο κρυφά να ‘χουν ανασαιμιές

ροδόσταμα κι αγιόκλημα γλυκά τους βγάζαν χείλη.

Είδα πιο πάνω κι απ’ τ’ αστέρια

τα που κρυφά τους όνειρα ήτανε μεγάλα

είχαν χρυσό στην κεφαλή τους και στα χέρια

στο πιο ψηλά του γαλανού, είδα το πρώτο γάλα.

Είδα αγγέλους με στημόνι κι αργαλειό

να πλέκουν άνοιξη για τους ερωτευμένους

μοιάζαν παιδιά στην πρώτη μέρα στο σχολειό

κι είχαν καιρό για πλέξιμο και για τους δοξασμένους.

Κι είδα… είδα κάπου και το δάκρυ

σε γειτονιές απάνεμες και σοκάκια στείρα

μα είδα κι αγιοσύνη στης καρδιάς την άκρη

είδα φεγγαροκέντητη ατραπό, στρωμένη με φιλύρα.

Ότι κι αν είδα, δεν ήταν αναίτιο…

Ήταν, ποιητικό το αίτιο.